برای اولین بار در سال 1687 میلادی، شخصی به نام کامفر در لارستان فارس گونه آنغوزه را شناسایی کرد و با بکار گرفتن تعدادی بهره بردار بومی، اقدارم به بهره برداری آنغوزه در این منطقه کرد. وی پایه گذار روش تیغ زدن سنتی (برش عرضی) در ایران می باشد. پس از او، اهالی شهرستان نی ریز این حرفه را آموختند و خود اقدام به بهره برداری کردند.
صمغ آنغوزه که از ریشه این گیاه استحصال می شود، توسط رومی ها مصرف می شده و امروزه به طور وسیع در هند به عنوان ادویه در تهیه برخی غذا ها، انواع ماهی، سبزی ها و سس، مورد استفاده قرار می گیرد.
این صمغ، اثر تشنج آور و ضد کرم دارد. در معالجه بیماری هایی با منشا عصبی، دستگاه تنفسی، اسپاسم حنجره، آسم و دستگاه هضم و همچنین در رفع یبوست در افراد مسن، به کار می رود.
ساقه های جوان گیاه تازه آنغوزه، در نواحی خراسان و کرمان به مصرف غذایی می رسد. اسانس حاصل از صمغ آنغوزه در صنایع غذایی، در تهیه سس مورد استفاده قرار می گیرد.
این گیاه در استان های کرمان، فارس، خراسان، یزد، سمنان و هرمزگان سیستان بلوچستان و بلوچستان، اصفهان، کهکیلویه و بویر احمد و استاد بوشهر می روید.
گیاهشناسی
آنغوزه گیاهی است چند ساله و علفی، بومی استپ های ایران و قسمت هایی از افغانستان است. دارای ساقه ای قوی است. این گیاه حداقل در پنج سال اول رویش برگ های طوقه ای تولید می کند که بر روی سطح زمین قرار می گیرد. رنگ برگ ها سبز تیره و دارای برگیدگی هایی عمیق است. از میان برگ های این گیاه، ساقه ای راست و استوانه ای خارج می شود. ارتفاع ساقه به 2 تا 5/2 متر می رسد. برگ های پایینی ساقه عموما گوشتدار به طول 50 تا 60 سانتی متر و فاقد دمبرگ و منقسم به قطعاتی با تقسیم های فرعی دندانه دار یا لوبدار است. ساقه دارای فرو رفتگی هایی متعددی است و سطح آن پوشیده از تعدادی زیاید سلول های کرک مانند است.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
